سفر ترامپ به عربستان، شایعات دیدار پزشکیان و احتمال بازگشایی سفارت آمریکا در تهران، همه نشانه‌هایی هستند از یک تغییر بزرگ در راه.
شاید ترامپ با نرمی آغاز کرده باشد، اما او هرگز قواعد بازی را فراموش نمی کند: قدرت، باید دیده شود؛ حتی اگر پشت پرده باشد.
انتخاب یک پاپ سیاه‌پوست، یا آسیایی، یا لاتین‌تبار دیگر، صرفاً یک حرکت نمادین نخواهد بود؛ بلکه اعلامیه‌ای صریح است از سوی کلیسا به جهان: ما با شما هستیم.
احتمال دستیابی به توافق جامع پایین است. اما امکان رسیدن به چارچوبی برای ادامه ی مذاکره وجود دارد. توافقی محدود، مرحله ای، و قابل راستی آزمایی. شاید مثل همیشه، دیپلماسی در خاورمیانه نه پایان باشد، نه آغاز؛ بلکه فقط مکثی میان بحرانها.
وقتی دور سوم مذاکرات شنبه در عمان آغاز شود، درِ چوبی دیگری بسته خواهد شد. شاید صداها همان صداها باشند و چهره ها همان چهره ها. اما واژگان تغییر کرده اند. و در دنیای دیپلماسی، همین کافیست تا سرنوشت ملت ها دگرگون شود.
ویتکاف بیش از آنکه دیپلمات باشد، معمار توافق های مبتنی بر فرصت در دل بحران است. و چه بسا همین ویژگی، در مقطع فعلی، بزرگترین شانس برای کاهش تنش میان تهران و واشنگتن باشد.
